scenariusz ujawnia, że ​​ Indy przyczepia się do peryskopu :

Indy się wspina drabinę na szczyt wieży i podpiera się między dwoma słupkami - 7-stopowym masztem radiowym i 20-stopowym peryskopem.

Nadal podnosi się ocean spotkać go. Wkrótce szczyt wieży znajduje się pod wodą, a maszt radiowy znika.

Indy przenosi uchwyt na peryskop, wspinając się w górę i trzymając się drogiego życia, gdy ocean uderza w jego ciało. Peryskop szybko się podkopuje. Indy wisi na najwyższych trzech stopach, wszystko, co pozostaje powyżej.

Ruch łodzi do przodu trwa, ale ku powolnemu zachwytowi Indy'ego, nurkowanie zatrzymuje się. Już więcej peryskopu nie ulegnie zniszczeniu. Indy się uśmiecha; biorąc pod uwagę okoliczności, to też całkiem niezły uśmiech. Indy wyciąga swój byk i zaczyna przywiązywać się do peryskopu.

I wydaje się, że przynajmniej część tego został nakręcony:

Jazda na peryskopie

Jest to najbardziej znana z przerywników filmowych Indy, ze względu na będąc tym najważniejszym dla fabuły. Ta scena wyjaśnia, jak Indy przeżył swoją podróż morską przyczepiony do zanurzonej łodzi podwodnej . Gdy okręt opada, wspina się i chwyta wysunięty peryskop. Następnie przywiązuje się do niego batem na długą podróż.

Ta przerywnik filmowy trafił do adaptacji Marvel Comics:

^{[ Źródło]}

Czy film rzeczywiście przedstawia łódź podwodną zanurzoną w czasie jej podróży?

Raiders of the Lost Ark rozgrywa się w 1936 roku, czyli w czasach przed II wojną światową. W przeciwieństwie do dzisiejszych atomowych okrętów podwodnych, ówczesne okręty podwodne nie były zdolne do długich podróży pod wodą .

U-boty poruszały się po powierzchni, napędzane silnikami wysokoprężnymi. Zanurkowaliby na głębokość peryskopową, by podążać za statkami i atakować. Nurkowaliby głębiej tylko po to, aby uniknąć wykrycia lub ataku statków wroga. Prędkość była poważnie ograniczona podczas zanurzenia.

Ponieważ silniki wysokoprężne do spalania potrzebują tlenu, praca pod wodą wymagała silników elektrycznych zasilanych bateriami. Akumulatory te musiały być okresowo ładowane, uruchamiając silniki wysokoprężne - co w związku z tym U-boot mógł robić tylko na powierzchni. Po prostu nie było to praktyczne, a nawet niemożliwe, aby łódź podwodna była cały czas zanurzona;

Oto kilka źródeł na ten temat:

W przeciwieństwie do atomowych okrętów podwodnych , który mógł nurkować na głębokości ponad 1000 stóp, przemierzać tysiące mil w zanurzeniu i pozostawać na patrolach miesiącami, łódź podwodna może działać w zanurzeniu tylko przez krótkie okresy. ( UBoatAces.com)

Ponieważ prędkość i zasięg były poważnie ograniczone pod wodą podczas zasilania z baterii, okręty podwodne musiały spędzać większość czasu na powierzchni, pracując z silnikami wysokoprężnymi, nurkowanie tylko w przypadku ataku lub rzadkich dziennych ataków torpedowych. ( Wikipedia)

Nie było żadnego powodu, aby łódź podwodna zanurzała się w ogóle, nawet na głębokość peryskopu. Indy po prostu jechał na kiosku, dopóki okręt podwodny nie zbliżył się do jaskini, a potem skakał lub wysiadał.

(Nawiasem mówiąc, aby zobaczyć prawdziwy przykład łodzi podwodnej z tego samego okresu, odwiedź Muzeum Nauki & Industry w Chicago, Illinois. Można tam zwiedzić U-505, niemiecki okręt podwodny zdobyte przez siły amerykańskie podczas II wojny światowej. U-505 i towarzyszące mu U-booty typu IX zostały wyprodukowane w 1935 i 1936 roku).